[ad_1]
WASHINGTON: Het planetenstelsel dat de aarde en haar zusterplaneten omvat die om de zon draaien, is opmerkelijk stabiel geweest gedurende de ongeveer 4,5 miljard jaar dat het bestaat. Maar niet alle planetenstelsels hebben zoveel geluk, zoals blijkt uit een nieuw onderzoek met ‘tweelingsterren’.
Uit een onderzoek van 91 sterrenparen met vergelijkbare afmetingen en chemische samenstelling bleek dat een verrassend aantal tekenen vertoonde dat ze een planeet hadden ingeslikt, zeiden wetenschappers woensdag, waarschijnlijk nadat de planeet om een aantal redenen uit zijn stabiele baan was geslingerd.
In het onderzoek werd gekeken naar paren sterren die zich in dezelfde interstellaire wolk van gas en stof vormden – zogenaamde co-natale sterren – waardoor ze dezelfde chemische samenstelling hadden, en die ongeveer dezelfde massa en leeftijd hadden. Dit zijn de ‘tweelingen’. Hoewel de paren zich binnen ons Melkwegstelsel samen in dezelfde richting bewegen, zijn het geen binaire systemen van twee sterren die door zwaartekracht aan elkaar zijn gebonden.
De chemische samenstelling van een ster verandert wanneer deze een planeet overspoelt, omdat deze de elementen bevat waaruit de gedoemde wereld bestaat. De onderzoekers zochten naar sterren die verschilden van hun tweelingbroers omdat ze grotere hoeveelheden veelbetekenende elementen zoals ijzer, nikkel of titanium hadden, wat wijst op overblijfselen van een rotsachtige planeet, vergeleken met bepaalde andere elementen.
‘Het zijn de verschillen in elementaire overvloed tussen twee sterren in een co-nataal systeem’, zegt astronoom Fan Liu van de Monash University in Australië, hoofdauteur van de studie gepubliceerd in het tijdschrift Nature.
In zeven van de paren vertoonde één van de twee sterren tekenen van planetaire opname.
Mogelijke redenen voor een planeet die een dodelijke duik in zijn gastster maakt, zijn onder meer een orbitale verstoring veroorzaakt door een grotere planeet, of een andere ster die ongemakkelijk dichtbij passeert, waardoor het planetenstelsel wordt gedestabiliseerd, aldus de onderzoekers.
“Dit plaatst onze toevallige positie in het universum echt in perspectief”, zegt astrofysicus en co-auteur van het onderzoek Yuan-Sen Ting van de Australian National University en de Ohio State University. “De stabiliteit van een planetenstelsel als het zonnestelsel is geen gegeven.”
De onderzoekers gebruikten het Gaia-ruimteobservatorium van de European Space Agency om de tweeling te identificeren en gebruikten telescopen in Chili en Hawaï om hun samenstelling te bepalen. De sterren bevonden zich op een afstand van maar liefst 70 lichtjaar van ons zonnestelsel en op een afstand van wel 960 lichtjaar. Een lichtjaar is de afstand die het licht in een jaar aflegt, 5,9 biljoen mijl (9,5 biljoen km).
De onderzoekers zeiden dat hoewel het zeer waarschijnlijk is dat hun waarnemingen aangaven dat hele planeten werden ingeslikt, het mogelijk was dat het planetaire bouwstenen waren die werden verbruikt tijdens de periode van planeetvorming van het systeem.
In hun doodsstrijd zwellen onze zon en andere soortgelijke sterren dramatisch op, waarbij ze alle planeten met nauwe banen opslorpen, voordat ze instorten in een dichte, uitgebrande sintel die een witte dwerg wordt genoemd.
“We weten dat alle sterren zoals de zon uiteindelijk gigantische sterren zullen worden. Het omhulsel van de zon zal uitzetten en uiteindelijk de aarde opslokken”, zei Ting.
Maar de sterren in dit onderzoek bevonden zich allemaal in de bloei van hun leven en naderden het einde nog niet.
Instabiliteit in planetaire systemen komt wellicht vaker voor dan tot nu toe bekend was, aangezien ongeveer 8 procent van de bestudeerde stellaire paren één ster had die blijkbaar een planeet verslond.
De meeste planetenstelsels zouden stabiel moeten zijn omdat, net als in ons zonnestelsel, de planeten voornamelijk onder de invloed staan van hun gastster, en niet van hun zusterplaneten, zei Ting.
“Maar voor andere planetaire systemen met verschillende beginomstandigheden en configuraties zou dit kunnen mislukken, wat tot een zeer chaotische dynamiek zou leiden”, voegde Ting eraan toe.
De studie geeft aan dat, zo zei Ting, “een niet te verwaarlozen fractie van de planetaire systemen inderdaad onstabiel is, wat betekent dat er altijd planeten worden uitgeworpen of uitgeworpen.”
Gegeven het feit dat slechts een klein deel van deze eigenzinnige planeten daadwerkelijk door hun gastster wordt opgeslokt in plaats van simpelweg door de kosmos te dwalen, kunnen er meer van deze planetaire ballingen zijn dan eerder werd vermoed.
“Begrijpen welke planetaire systemen stabiel zijn of niet, is een langetermijndoel van theoretici op het gebied van planetaire dynamiek”, aldus Ting.
[ad_2]
Source link
