[ad_1]
Toen ik verslag deed van de City voor de FT, zag ik hoe jonge bankiers de keuze tussen roeping of zekerheid omzeilden door de fictie te omarmen van ‘mijn nummer halen’. Ze vertelden zichzelf (en alle anderen) dat als ze eenmaal hun vooraf toegewezen bedrag hadden verdiend, vóór hun veertigste, ze zouden stoppen en schilders, wijnmakers enzovoort zouden worden. Uiteindelijk legde een oudere bankier mij uit dat dit een fantasie was.
Hij zei dat mensen met de leeftijd, het huwelijk en de kinderen gewend raken aan hun inkomen, er een identiteit aan ontlenen en dit niet kunnen opgeven. Ze komen ook tot het besef dat het onwaarschijnlijk is dat ze fatsoenlijke schilders of wijnmakers zullen worden als ze op 37-jarige leeftijd zonder enige opleiding beginnen. Iedereen die deze banen echt serieus neemt, zou twintig jaar voorsprong op hen hebben.
Er schuilt een geruststellende eenvoud in het vormgeven van uw leven rond inkomensmaximalisatie. ‘Voor het gezin zorgen’ ontslaat u van zorgen over de betekenis.
Maar ik heb gemerkt dat er een manier is om de hypotheekval te omzeilen. De belangrijkste variabele in de financiële levensstandaard van de meeste mensen is niet hun salaris. Het is waar ze wonen, samen met de vraag of ze ooit ernstig ziek zijn geworden of zijn gescheiden.
Gezien de regionale verschillen in huizenprijzen en de opkomst van werken op afstand, zouden jonge mensen vandaag de dag er verstandig aan kunnen doen een baan te nemen met een toekomst van thuiswerken, en vervolgens, indien mogelijk, naar een goedkope regio te verhuizen. Een waarschuwing: deze strategie kan averechts werken als je ooit van carrière moet veranderen, want de beste plaats om dat te doen is de grote stad.
[ad_2]
Source link
