[ad_1]
WASHINGTON: De ontwikkelde economieën hebben tot nu toe een schadelijke loonprijsspiraal weten te omzeilen als gevolg van het uitbreken van de inflatie die volgde op de pandemie, concluderen twee topeconomen, waarbij een relatief pijnloze landing uit de episode in sommige landen mogelijk is, maar nog niet verzekerd.
Voor de VS in het bijzonder zouden de toegenomen productiviteit en de daling van de inflatie tot nu toe ‘misschien zelfs geen stijging van de werkloosheid vereisen’ voor een terugkeer naar de 2 procent-doelstelling van de Federal Reserve, aldus voormalig Fed-voorzitter Ben Bernanke en voormalig hoofdeconoom van het Internationaal Monetair Fonds Olivier. Blanchard schreef in een nieuw artikel dat donderdag werd gepubliceerd door het Peterson Institute for International Economics, waar Blanchard als senior fellow fungeert.
Voor andere landen waarvan de arbeidsmarkt zich op andere manieren aanpast dan de VS, kan het 'voor het navigeren door de laatste mijl (van de inflatiebeheersing) nodig zijn een stijging van de werkloosheid te accepteren, althans voor enige tijd.'
Maar ze erkennen dat er nog veel onzeker is – en merken in een voetnoot op dat Blanchards eerdere argument over de noodzaak van een hogere werkloosheid om de Amerikaanse inflatie onder controle te houden “mis is gebleken”.
Hij had in juli 2022 samen met voormalig minister van Financiën Lawrence Summers geschreven dat “er geen magisch instrument bestaat” om de inflatie af te koelen zonder de werkloosheid te laten toenemen. Het werkloosheidspercentage bedroeg die maand 3,5 procent; in april bedroeg deze 3,9 procent, wat lager is dan de meeste schattingen van volledige werkgelegenheid, terwijl de inflatie met meer dan de helft is gedaald.
In andere landen, zo zeiden zij, is de inflatie sneller gedaald dan hun model had voorspeld.
Voortbouwend op een analyse die vorig jaar voor het eerst over de VS werd gedaan, kwam het artikel tot de conclusie dat de inflatiepiek die in 2021 begon na het uitbreken van de COVID-19-pandemie grotendeels zijn wortels had in aanbodtekorten en schokken in de grondstoffenprijzen in de hele eurozone, Japan, het Verenigd Koninkrijk en Canada.
Daarentegen speelde “de arbeidsmarkt over het algemeen een beperkte rol in de ontwikkeling van de prijsinflatie”, ook al werden de omstandigheden op de arbeidsmarkt vrijwel over de hele linie krapper.
“Er is, in welke economie dan ook, weinig bewijs dat er een loon-prijs- of prijs-loonspiraal is ontstaan”, schreven Bernanke en Blanchard, waarbij ze dit als een van de redenen noemden waarom het deze keer gemakkelijker is gebleken om de inflatie te bestrijden dan in de jaren zeventig, toen de lonen en lonen de prijzen werkten elkaar hoger in de hand en de centrale banken hadden minder vertrouwen om de prijzen stabiel te houden.
In dit geval daalde de inflatie snel naarmate de energie- en voedselschokken verdwenen, en liet ze weinig schijnbaar blijvende invloed achter op de publieke verwachtingen over de prijzen of, althans tot nu toe, op de looneisen – een overwinning voor de opvatting die bekend was in de vroege stadia van de crisis. inflatiedebat als ‘Team Transitory’.
Of dat het geval blijft nu beleidsmakers het eindspel van hun inflatiestrijd naderen, terwijl de belangrijkste centrale bankiers hun eerste renteverlagingen al plannen, staat nog steeds ter discussie, een knipoog naar de zorgen van 'Team Permanent'.
‘Hoe duur de last mile precies zal zijn, is nog niet duidelijk’, schreven ze, vooral omdat in hun analyse stijgende lonen slechts langzaam doorwerken in de prijzen, met een impact die in de loop van de tijd toeneemt en zich misschien toch zal manifesteren. “Sommige landen hebben wellicht enige versoepeling van de arbeidsmarktomstandigheden nodig om hun inflatiedoelstellingen te verwezenlijken.”
[ad_2]
Source link
